Definicja Walutowy Kurs

Co oznacza KURS WALUTOWY: Kurs walutowy to cena waluty obcej wyrażona w walucie krajowej. Innymi słowy, to jest wiadomość, ile jednostek pieniędzy krajowych trzeba wydać, by zakupić jednostkę waluty obcej. Zwykle interesuje nas to, jak kształtuje się cena walut obcych (dewiz) powszechnie akceptowanych w transakcjach handlowych na całym świecie, tak zwany walut rezerwowych (rolę taką pełnią zwłaszcza dolar amerykański i euro). Na krótką metę, jeśli kurs waluty określany jest poprzez rynek walutowy, o jego kształtowaniu się decyduje popyt na waluty obce i ich podaż. Jeśli popyt ten przewyższa podaż, waluta krajowa słabnie (deprecjacja), jeśli podaż przewyższa popyt – wzmacnia się (aprecjacja). W razie typowego państwie: • główne źródła podaży dewiz to wpływy z eksportu, napływ walut obcych związany z lokowanymi w państwie inwestycjami zagranicznymi i kredyty udzielone podmiotom krajowym poprzez podmioty zagraniczne (w tym kredyty zaciągnięte poprzez rząd); • główne źródła popytu na dewizy to opłaty na import, odpływ walut obcych związany z inwestycjami podmiotów krajowych za granicą i kredyty udzielone podmiotom zagranicznym poprzez podmioty krajowe (w tym kredyty udzielone rządom innych państw). Na rynku walutowym określa się cena równowagi, a więc taki kurs walutowy, przy którym podaż i popyt się równoważą. Kurs walutowy może abyć jednak wyznaczany poprzez rynek. Może go również kształtować bank centralny, deklarując gotowość sprzedawania i kupowania walut obcych po określonej cenie. W takiej sytuacji nie ma jednak pewności, czy popyt na dewizy równoważy się z podażą, a ewentualna nadwyżka popytu albo podaży wpływa na poziom rezerw walutowych banku centralnego (jeśli bank centralny skupuje więcej walut, niż sprzedaje, rezerwy walutowe rosną – i odwrotnie). Generalnie rzecz biorąc, kształtowanie się kursu zależy więc w krótkim okresie od stosowanego systemu kursu walutowego. O ile zmiany kursów walutowych na krótką metę są często trudne do przewidzenia, wiadomo, co decyduje o kursach walut w długim okresie. Mówiąc najkrócej, za silną walutą musi stać silna, a więc wysoko produktywna, gospodarka. Jeśli wydajność pracy w pewnym państwie rośnie szybciej niż u jego partnerów handlowych, a przyrost krajowych cen i płac jest porównywalny, państwo ten jest w stanie sprzedawać własne wyroby taniej od konkurentów. Skutkuje to przyrost nadwyżki handlowej i przyrost wpływów dewizowych przekraczający potrzeby gospodarki. Skutkiem staje się wzmocnienie (aprecjacja) waluty. Natomiast, jeśli inflacja w jednym państwie jest znacząco wyższa niż w drugim, przy porównywalnym tempie wzrostu wydajności pracy, w państwie tym szybciej rosną również nominalne płace. Jeśli kurs walutowy pozostaje na niezmienionym poziomie, towary z państwie, gdzie szybciej rosną płace, stają się coraz droższe. Skutkuje to przyrost deficytu handlowego i spadek wpływów dewizowych poniżej potrzeb gospodarki, co na dłuższą metę musi prowadzić do osłabienia (deprecjacja) waluty krajowej. Rzecz staje się bardziej skomplikowana, kiedy między dwoma państwami występują jednocześnie i znaczące różnice inflacji, i duże różnice dynamiki wydajności pracy. Zmiany kursów są wtedy rezultatem jednoczesnego oddziaływania obu czynników. Przykładowo, w Polsce w latach 90-tych wydajność pracy rosła szybciej niż w Niemczech, lecz jednocześnie znacząco wyższa abyła inflacja. W wyniku złoty nominalnie osłabł w relacji do marki, lecz w znacząco mniejszym stopniu, niż wynikałoby to z różnic w stopach inflacji. Wykres pokazuje – na przykładzie włoskiego lira i niemieckiej marki – że trwałe utrzymywanie się w jednym państwie wyższej inflacji niż w drugim prowadzi do osłabienia siły waluty tego państwie. Ponieważ poprzez powyżej 30 lat poziom cen we Włoszech wzrósł około 6 razy w porównaniu do poziomu cen w RFN (skumulowane różnice w stopie inflacji wyniosły 500%), włoski lir musiał zostać zdewaluowany o powyżej 500% w relacji do marki. Mechanizm osłabiania się lira został zahamowany dopiero w końcu lat 90-tych, po ustaleniu kursu zamiany lira na euro. Należy wspomnieć, że o długookresowych zmianach kursu walutowego decydują również inne impulsy (na przykład różnice w wydajności pracy)