Definicja Zagraniczny Dług

Co oznacza DŁUG ZAGRANICZNY: Dług zagraniczny to całość zadłużenia, które podmioty z danego państwie – rząd, banki komercyjne, przedsiębiorstwa, osoby prywatne – zaciągnęły za granicą. Dług ten może mieć postać zarówno kredytów, jak i posiadanych poprzez podmioty zagraniczne skarbowych papierów wartościowych albo obligacji przedsiębiorstw. Dług zagraniczny jest zaciągany od podmiotów zagranicznych i wyrażony w obcych walutach. Może to abyć dług państwowy, i wtedy staje się częścią długu publicznego, lub dług, który zaciągają podmioty prywatne. W świecie o pełnej swobodzie przepływu kapitału, oszczędności poszukują najefektywniejszego zastosowania bez względu na lokalizację. Wierzyciele są gotowi pożyczać fundusze zagranicznym podmiotom, gdyż rozdzielają (dywersyfikują) własne oszczędności pomiędzy szerszą gamę aktywów finansowych niż w państwie, a więc w ten sposób ograniczają ryzyko wahań dochodów ze swoich lokat. Natomiast dłużnicy korzystają wtedy z puli oszczędności światowych - dług zagraniczny umożliwia oderwanie krajowych mechanizmów inwestycyjnych od poziomu krajowych oszczędności. Honorowanie dużego publicznego długu zagranicznego (a więc regularne spłacanie odsetek i rat kapitałowych) wymaga zwykle wygospodarowania nadwyżek na rachunku bieżącym. Dług zagraniczny jest niebezpieczny, gdyż jego wartość wymienia się w zależności od kursu waluty krajowej. Podobnie jak rodzina, która zarabia w złotych a bierze kredyt mieszkaniowy we frankach szwajcarskich, tak i państwo ma większość swoich dochodów w walucie krajowej – a odsetki i raty kapitałowe długu zagranicznego spłacać musi w dewizach. Gwałtowne osłabienie kursu czy strata rezerw walutowych może uniemożliwić krajowi spłatę zadłużenia i skłonić go do ogłoszenia niewypłacalności, jeżeli regulowanie zobowiązań abyłoby społecznie zbyt kosztowne. Państwo traci wtedy zaufanie i reputację solidnego dłużnika i z powodu poprzez kilka lat nie ma szans na żadne pożyczki zagraniczne. Jego wierzyciele tracą zaś część kapitału i odsetek w zależności od skali niewypłacalności. Na początku lat 80-tych Polska nie abyła w stanie spłacać długów zagranicznych zaciągniętych w latach 70-tych. Wykluczyło to ją z udziału w światowym rynku kapitałowym aż do zmiany ustroju na początku lat 90-tych, kiedy zawarła porozumienia o rozłożeniu spłat kapitału i odsetek z wierzycielami. W 2001r. spłaty zadłużenia zawiesiła Argentyna.Nie znaczy to jednak, że zaciąganie długu za granicą jest zawsze złe. Wszystko zależy od tego, na co pieniądze te są zużywane. Jeśli środki pochodzące z zaciągniętego długu zagranicznego są dobrze zainwestowane, gospodarka może się szybciej rozwijać i z czasem spłacić wszystkie własne zobowiązania. Niedobrze jednak, jeśli służą one finansowaniu spożycia (powyżej realne możliwości gospodarki), na przykład dostarczając pieniędzy na nadmierne opłaty publiczne. Stosunek długu zagranicznego do PKB zależy zarówno od wielkości długu (mierzonej zwyczajowo w dolarach), jak od siły waluty krajowej i poziomu PKB. Wzmocnienie się złotego wobec dolara w roku 2005 spowodowało, że wielkość PKB Polski wyrażonego w dolarach znacząco wzrosła – a w ślad za tym spadła stosunek długu zagranicznego do PKB, choć sam dług nieznacznie wzrósł