Co to znaczy SAMOOCENA:
postawa wobec samego siebie, w szczególności wobec własnych możliwości i innych cech wartościowych społecznie. W zależności od subiektywnej oceny i emocjonalnego relacji do własnych cech, samoocena jest pozytywna albo niekorzystna; tego rodzaju bilans emocjonalny ustala się jako poziom samooceny, rozumiany przeważnie jako emocjonalny aspekt postawy wobec siebie; z kolei poznawczy aspekt samooceny ustala się jako „definicja samego siebie” (self-concept). Termin „niekorzystna samoocena” dobrze koresponduje z bardziej tradycyjnym określeniem „poczucie niższości”, a termin „pozytywna samoocena” ma w języku potocznym bliski odpowiednik w określeniu „pewność siebie”.
Poziom samooceny jest wypadkową dwóch czynników:
1) dotychczasowych rezultatów (powodzeń albo niepowodzeń) w podejmowanych działaniach;
2) pewnych standardów poznawczych, pełniących rolę układu odniesienia w formie ideałów, wzorców osobowych i oczekiwań innych osób (na przykład rodziców); standardy te stanowią kryterium subiektywnej oceny własnych doznań i decydują ostatecznie o rezultacie bilansu, o tym, czy wyniki działań zostaną ocenione jako sukcesy czy porażki.
Z poziomem samooceny związana jest jej chwiejność albo stabilność, cechy odnoszące się do stopnia zmian w poziomie samooceny pod wpływem doraźnych sukcesów albo porażek (co zwykle jest równoznaczne z pozytywnymi albo negatywnymi ocenami innych osób). Spora chwiejność samooceny występuje regularnie u osób nerwicowych, mających z reguły obniżoną samoocenę.
Jedną z cech samooceny jest jej adekwatność, jest to stopień zgodności pomiędzy poznawczym aspektem tej postawy a stanem faktycznym, a więc stosunek pomiędzy cechami, które jednostka ma rzeczywiście, a cechami, jakie jest skłonna sobie przypisywać.
Inną właściwością samooceny, a zarazem jedną z fundamentalnych kwestii spornych w teorii postaw, jest spójność samooceny, a więc stopień wewnętrznej zgodności pomiędzy ocenami własnych możliwości w różnych przypadkach albo rodzajach działalności; doskonale spójną samoocenę miałaby jednostka, która we wszystkich rodzajach działalności jednakowo ocenia własne możliwości i w takim samym stopniu akceptuje dostrzegane u siebie cechy. Zapytanie o spójność samooceny jest jednocześnie problemem teoretycznym; jeśliby spójna samoocena była faktem rzadko spotykanym w praktyce, to należałoby wtedy badać różne typy samooceny i różne definicje samego siebie. Mimo uzasadnionych zastrzeżenia wydaje się, iż ujmowanie samooceny jako uogólnionej postawy jest bardziej celowe.Szewczuk W. (1985). Leksykon psychologiczny (s. 275). Warszawa: Wiedza Powszechna
Poziom samooceny jest wypadkową dwóch czynników:
1) dotychczasowych rezultatów (powodzeń albo niepowodzeń) w podejmowanych działaniach;
2) pewnych standardów poznawczych, pełniących rolę układu odniesienia w formie ideałów, wzorców osobowych i oczekiwań innych osób (na przykład rodziców); standardy te stanowią kryterium subiektywnej oceny własnych doznań i decydują ostatecznie o rezultacie bilansu, o tym, czy wyniki działań zostaną ocenione jako sukcesy czy porażki.
Z poziomem samooceny związana jest jej chwiejność albo stabilność, cechy odnoszące się do stopnia zmian w poziomie samooceny pod wpływem doraźnych sukcesów albo porażek (co zwykle jest równoznaczne z pozytywnymi albo negatywnymi ocenami innych osób). Spora chwiejność samooceny występuje regularnie u osób nerwicowych, mających z reguły obniżoną samoocenę.
Jedną z cech samooceny jest jej adekwatność, jest to stopień zgodności pomiędzy poznawczym aspektem tej postawy a stanem faktycznym, a więc stosunek pomiędzy cechami, które jednostka ma rzeczywiście, a cechami, jakie jest skłonna sobie przypisywać.
Inną właściwością samooceny, a zarazem jedną z fundamentalnych kwestii spornych w teorii postaw, jest spójność samooceny, a więc stopień wewnętrznej zgodności pomiędzy ocenami własnych możliwości w różnych przypadkach albo rodzajach działalności; doskonale spójną samoocenę miałaby jednostka, która we wszystkich rodzajach działalności jednakowo ocenia własne możliwości i w takim samym stopniu akceptuje dostrzegane u siebie cechy. Zapytanie o spójność samooceny jest jednocześnie problemem teoretycznym; jeśliby spójna samoocena była faktem rzadko spotykanym w praktyce, to należałoby wtedy badać różne typy samooceny i różne definicje samego siebie. Mimo uzasadnionych zastrzeżenia wydaje się, iż ujmowanie samooceny jako uogólnionej postawy jest bardziej celowe.Szewczuk W. (1985). Leksykon psychologiczny (s. 275). Warszawa: Wiedza Powszechna
- Definicja Stabilność Emocjonalna:
- Co to jest wymiaru [strona:labilność emocjonalna:3021] vs stabilność emocjonalna, odmiennie nazywanego neurotyzm vs zrównoważenie emocjonalne. Wymiar ten jest wg psychologów Costy i McCrae jednym z pięciu samoocena.
- Definicja Systemowa Terapia Rodzin:
- Co to jest do terapii rodzin wywodzi się z ogólnej teorii mechanizmów i komunikacji. Wg ogólnej teorii mechanizmów jakakolwiek zmiana w jakiejś części mechanizmu, wpływa na pozostałe jego części, a przedmioty samoocena.
- Definicja Substancje Wziewne:
- Co to jest parujące w temp. otoczenia, które wdychane są z racji na własne działanie [strona:psychoaktywne:10594]. Należą do nich pomiędzy innymi rozpuszczalniki organiczne spotykane w wielu preparatach samoocena.
- Definicja Superego:
- Co to jest S. Freuda ustalenie dla instancji kontrolnej w strukturze osobowości, której podporządkowane jest Ego. Odpowiada to, jeśli nie uwzględniać teoretycznej podbudowy psychoanalitycznej, pojęciu Ja samoocena.
Leczenie Samoocena znaczenie w Definicje leczenie S .
