Definicja Nato Północnoatlantycki Pakt

Definicja PAKT PÓŁNOCNOATLANTYCKI (NATO): NATO jako organizacja polityczno-militarna jest współcześnie istotnym faktorem porządku i bezpieczeństwa, przejawia równocześnie sporą skuteczność działania. Pochodzenie NATO wiąże się z zimnowojenną sytuacją po zakończeniu II wojny światowej. Potrzeba zagwarantowania Europie Zachodniej bezpieczeństwa i ochrony przed ekspansją komunizmu doprowadziła do podpisania w 1949 roku w Waszyngtonie Paktu Północnoatlantyckiego. NATO jako organizacja polityczno-militarna jest współcześnie istotnym faktorem porządku i bezpieczeństwa, przejawia równocześnie sporą skuteczność działania. Pochodzenie NATO wiąże się z zimnowojenną sytuacją po zakończeniu II wojny światowej. Potrzeba zagwarantowania Europie Zachodniej bezpieczeństwa i ochrony przed ekspansją komunizmu doprowadziła do podpisania w 1949 roku w Waszyngtonie Paktu Północnoatlantyckiego.Art. 5.Strony zgadzają się, iż zbrojna napaść na jedno albo kilka z nich w Europie albo Ameryce Północnej będzie uważana za napaść przeciwko nim wszystkim; wskutek tego zgadzają się one na to, iż jeśli taka zbrojna napaść nastąpi, każda z nich,wykonując prawo do indywidualnej albo zbiorowej samoobrony, (…) udzieli pomocy Stronie albo Stronom tak napadniętym, podejmując natychmiast w pojedynkę i w porozumieniu z innymi Stronami taką akcję, jaką uzna za niezbędną, nie wyłączając użycia siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa obszaru północnoatlantyckiego.[Pakt Północnoatlantycki, 1949] Krajami założycielskimi paktu były: Belgia, Dania, Francja, Holandia, Islandia, Luksemburg, Norwegia, Portugalia, Ogromna Brytania, Włochy i Kanada i Stany Zjednoczone. Kolejno do NATO przystępowały: Grecja, Turcja, Republika Federalna Niemiec i Hiszpania. W latach 1949-1989 NATO stabilizowało dwubiegunowy układ polityczno-militarny świata, efektywnie odstraszając i powstrzymując ekspansję imperializmu sowieckiego w Europie Zachodniej. Przemiany, jakie dokonały się w Europie po 1989 roku, postawiły przed Paktem Północnoatlantyckim zupełnie nowe cele i zadania. Stany Zjednoczone, uznając NATO za istotny obiekt stabilizujący relacje międzynarodowe, wspierały rozszerzenie organizacji o nowych członków z Europy Środkowo-Wschodniej. Przez realizację programu „Partnerstwo dla pokoju”, a również przez intensywne naciski i negocjacje polityczne z Rosją doprowadzono do ostatecznego rozszerzenia NATO. 12 marca 1999 roku do Paktu przyjęto Czechy, Polskę, Węgry. 29 marca 2004 roku NATO powiększyło się o następnych siedmiu członków: Litwę, Łotwę, Estonię, Bułgarię, Rumunię, Słowację i Słowenię. Tym samym liczba członków NATO wzrosła do 26. U progu XXI wieku organizacja ta wykorzystując własną ekspansję powinna przeobrazić się w strukturę reagującą błyskawicznie i sprawnie na największe zagrożenia współczesnego świata: terroryzm, waśnie etniczne i rozprzestrzenianie się broni masowego rażenia. Struktura Paktu Północnoatlantyckiego z racji na charakter polityczno-wojskowy złożona jest z dwóch rodzajów organów: cywilnych i wojskowych.Prezentuje to zamieszczony poniżej model. Organy NATO Cywilne Wojskowe Porada Atlantycka Sekretariat Międzynarodowy Komitet Planowania Obrony Komitet Planowania Nuklearnego Jest najwyższym organem w kwestiach politycznych. Tworzą ją ambasadorowie krajów członkowskich.W ramach swoich kompetencji Porada planuje i ocenia działalność innych organów. Decyzje poprzez nią podejmowane zapadają jednomyślnie i obowiązują wszystkich członków Paktu. Przygotowuje pracę głównych organów NATO przez opracowanie raportów i projektów ustaw. Na czele Sekretariatu stoi Sekretarz Generalny. Aktualnie jest nim Jaap de Hoop Scheffer. Najwyższy organ w kwestiach wojskowych.Opracowuje strategiczne plany wojskowe. Naczelny organ NATO zajmujący się strategią wojskową